OS TAMARA
Los Tamara
Unha noite na eira do trigo
O refreixo do branco luar,
Una nena choraba sin tregola
Os desdens dun ingrato galan.
I acoitada entre queixas decia,
Xa no mundo non teño ninguen,
Bou morrer e non ven os meus ollos,
Os ollinos do meu dolce ben.
O seus ecos de melancolia,
Camiñaban nas alas do vento,
I o lamento repetia,
Vou morrer e non ven o meu ven.
Lonxe dela de pe sobre a popa
Dun elebre e negreiro vapor,
Emigrado camiño de America,
Vai o pobre infeliz Amador.
I o mirar a xentís anduriñas,
Cara a terra que deixa cruzar,
Quen pudera dar volta, pensaba,
Quen pudera con vosco voar.
Mais as ves io buque fuxian,
Sin ouir seus amargos lamentos,
Soio os ventos repetian
Quen pudera convosco voar.
Noites claras de aroma e lua,
Desde enton que tristeza en vos ai,
Pros que viron chorar una nena,
Pros que viron un barco marchar.
Dun amor celestial verdadeiro,
Quedou soio de baguas a proba,
Unha cova nun outeiro,
I un cadavre no fondo do mar
Airiños, airiños, aires
Airiños da miña tierra
Airiños, airiños, aires
Airiños, levaime a ela…
Sin ela vivir non podo,
non podo vivir sin ella,
Ca donde queira que vaia
covreme unha sombra espesa,
Covreme unha espesa nuve
tan preñada de tormenta,
Tan desoida preñada
ca miña vida envenena.
Levaime, levaime airiños,
Como unha folliña seca,
que seco tamen me puxo,
A calentura que queima.
Ai si no me levais pronto
airiños da miña terra,
Si no me levais airiños
quizais xa non me coñeza,
Levaime, levaime airiños,
levaime donde me espera,
Unha nai que con min chora,
un pai que sin min no alenta
Un irman por quen daría
a sangre das miñas venas
Un amorciño que aialma
Ai si non me levais pronto
eu morrerei de tristeza,
Soio nunha terra extraña
donde extraño me alumea,
Donde todo canto eu digo
todo me dice extranxeiro,
Ai miña pobre casiña
ai meu cuchiño bermello
Non permitais que aqui morra
airiños da miña terra
Ainda penso que de morto
ei de suspirar por ela,
Ainda penso airiños aires
que despois de morto sea,
Pases polo campo santo
donde enterrado me teñan,
Pases na calada noite
ruxindo entre as follas secas,
A mormuxan dos medrosos
entre as blancas Calaveiras,
Ai si no me levais pronto
airiños da miña terra
Eivos de berrar airiños
airiños levaime a ela
Eivos de berrar airiños
airiños levaime a ela
Ai lala, lala, lalalala,
A MEIGA - Re m
Los Tamara
Na pequena aldea
Había unha nena
Que polos seus ollos
Os vellos e mozos
Chamábanlle a meiga.
Tódolos rapaces
Iban detrás dela,
E todos querían,
E todos querían
Casarse con ela.
Pero a meiga non quixo a ningún
E quedouse solteira.
Naide sabe si non poido amar
Ou non quixo ela.
Pero os anos pasaron axiña
E foise a beleza.
Ten a cara cheiña de arrugas
E chamanlle a meiga.
E chámanlle a bruxa,
A bruxa e a meiga.
Os rapaces traviesos do pobo
Cando corren detrás dela.
Moitas nais pra asustar aos seus fillos
Din que van chamar a meiga.
Contáronme as vellas
Que cando era moza
Pasábase as horas
Na beira da praia
Falando coas ondas.
Din que tuvo amores
Con un mariñeiro
Que saleu do mare
Cantando entre as ondas
Nas noites de inverno.
Pero a meiga non quixo a ningún
E quedouse solteira.
Naide sabe si non poido amar
Ou non quixo ela.
Pero os anos pasaron axiña
E foise a beleza.
Ten a cara cheiña de arrugas
E chamanlle a meiga.
E chámanlle a bruxa,
A bruxa e a meiga.
Os rapaces traviesos do pobo
Cando corren detrás dela.
Moitas nais pra asustar aos seus fillos
Din que van chamar a meiga.
Os rapaces traviesos do pobo
Cando corren detrás dela.
Moitas nais pra asustar aos seus fillos
Din que van chamar a meiga.
Lai,lai,lai,laira,lai,laira, lai, lai,lai, lai, ...
A SANTIAGO VOY - Re m
Los Tamara
¡Ai Carmela que chove¡
ai lala lala lala, ai la lara lala lara lala.
A Santiago voy,
ligerito caminando y con mi paraguitas,
por si la lluvia me va mojando.
A Santiago voy,
ligerito suspirando,
por mi niña Carmela que en Compostelá
me está esperando.
Voy subiendo montañas cruzando valles,
siempre cantando,
el verde me acaricia,
porque a Galicia ya estoy llegando.
A Santiago voy,
(lixeiriño),
A Santiago voy,
(camiñando),
Como un peregrino
por el camino de la ilusión.
A Santiago voy, a Santiago voy.
Y con mi Carmela, en Compostela me quedo yo.
Ai lala lala lala, ai la lara lala lara lala.
Repetir toda
A Santiago voy, ligerito caminando....
Final
¡A Santiago voy,
me voy
ADIOS RIOS, ADIOS FONTES - Re M
Los Tamara
Adiós, ríos, adios fontes;
Adios, regatos pequenos;
Adios, vista dos meus ollos:
Non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
Terra donde me eu criei,
Hortiña que quero tanto,
Figueiriñas que prantei,
Prados, ríos, arboredas,
Pinares que move o vento,
Paxariños piadores,
Casiña do meu contento,
Muíño dos castañares,
Noites craras de luar,
Campaniñas trimbadoras,
Da igrexiña do lugar,
Amoriñas das silveiras
Que eu lle daba ó meu amor,
Camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡adios groria! ¡adios contento!
¡deixo a casa onde nacín,
Deixo a aldea que conozo
Por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
Deixo a veiga polo mar,
Deixo, en fin, canto ben quero...
¡quen pudera non deixar!...
¡adios tamén, queridiña!...
¡adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
Desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
Si morro de soidás...
Tantas légoas mar adentro...
¡miña casiña!,¡meu lar!
Tantas légoas mar adentro...
¡miña casiña!,¡meu lar
ESTOY TIRITANDO - C1 Re M
Los Tamara
Las olas y el viento y el frío del mar
El frío de tu alma me hace tiritar
El viento y la arena no me dejan ver
Eres una ola muy pronto a romper
Tiritando caminando por la playa
Veo la espuma de tu amor desvanecer
Y es por eso que he jurado no amarte
Hasta tanto me devuelvas tu querer
Las olas y el viento y el frío del mar
El frío de tu alma me hace tiritar
El viento y la arena no me dejan ver
Eres una ola muy pronto a romper
Tiritando caminando por la playa
Veo la espuma de tu amor desvanecer
Y es por eso que he jurado no amarte
Hasta tanto me devuelvas tu querer
Estoy tiritando, estoy tiritando
GALICIA DOS MEUS NAMOROS - La m
Los Tamara
Nacin naquela galicia
Da senda mais feiticeiras
Corrin por aqueles campos
Y aquelas praias queridas
Ai, lalala
Non hay terra como a nosa
Fala como a nosa fala
Campos como os nosos campos
Praias como as nosas praias
Que fermosa eres galicia
Miña terra queridiña
Sempre calida e xeitosa,
tan churrusqueiriña sempre
Garouran os paxariños,
entre toxos e silveiras
E unha gaita repinica
na frondosa carballeira
As rias baixas son encaixes de ouro e mar
Espellos de ilusions para soñar
Non hay terra como a nosa fala, como a nosa fala
As rias baixas son encaixes de ouro e mar
Espellos de ilusions pra soñar
Garouran os paxariños, entre toxos e silveiras
E unha gaita repinica na frondosa carballeira
Ai, lalala
GALICIA TERRA NOSA - C1 Re m
Los Tamara
Galicia terra nosa,
Que triste estou lonxe de ti.
Ai, la, la, la...
Galicia que bonitas
Son as túas festas,
Que mozas garridas
E namoradelas.
Queren como naide,
Son agarimosas,
Divino tesouro
Desa terra nosa.
Galicia terra querida,
Terra de labregos nobres.
Cada corredoira túa
Mil segredos ten de amores,
Que rías de marabilla
Que campiña tan bonita,
Teus encantos, túa nobleza,
Todo o mundo a ti che envidia.
Cando estou lonxe de ti
Terra meiga, terra enxebre,
Mil recordos me acompañan,
Pensando que hei de volvere,
Para ver a mi miña rula,
Para ver o meu querer.
E despois na miña terra
Quero vivir e morrere,
Quero morrere
Ai, la, la, la...
MI TIERRA GALLEGA - C1 La m
Los Tamara
Que hay en tu sol,
Que hay en tu cielo azul.
Que hay en tu ser
Que guardas tanta luz.
Que hay en tu corazón
Mi tierra gallega,
Que cuando el alba llega
Me siento preso de su esplendor.
Quien fue el pintor que urdió con su pincel
Todo el color verde sobre tu piel.
Quien dibujó las rías de tu paisaje,
Quien puso en tu linaje
La vida errante del afilador.
Sólo dios pudo crear
lo que tiene la tierra
Que me vio nacer.
Sólo dios pudo poner
el color y la luz
Que en galicia se ve.
Ai la la la......
Aunque me encuentre muy lejos
Mi tierra querida
Yo sé que jamás te olvidaré.
Quien fue el pintor que urdió con su pincel
Todo el color verde sobre tu piel.
Quien dibujó las rías de tu paisaje,
Quien puso en tu linaje
La vida errante del afilador.
Sólo dios pudo crear
lo que tiene la tierra
Que me vio nacer.
Sólo dios pudo poner
el color y la luz
Que en galicia se ve.
Ai la la la......
Aunque me encuentre muy lejos
Mi tierra querida.
Yo sé que jamás te olvidaré.
Yo sé que jamás te olvidaré
O HOME E A TERRA -
Los Tamara
Ano tras ano
Traballa o labrego
Sobre o mesmo campo,
Sobre o mesmo rego.
Falou coa terra
Pidíndolle axuda,
I a terra negoulla
Silencio e loucura.
Hano roxo dourado e enxebre,
Un choqueiro de pel e de pau
E curtiron as augas da neve,
Os calores dos ventos do vrao.
Os sudores con sangue regaron
Que o meu pan esa terra lle da,
Unha terra que o fai ser esclavo,
Esmolando un anaco de pan.
Vida do campo
Vida de inquedanzas
Beiros que levan
Ou traen espranzas.
Carros que renxen
Nas estradas longas
Como os tristes días
Dos que tanto loitan.
Haino roxo dourado e enxebre,
Un choqueiro de pel e de pau
E curtiron as augas da neve,
Os calores dos ventos do vrao.
Os sudores con sangue regaron
Que o meu pan esa terra lle da,
Unha terra que o fai ser esclavo,
Esmolando un anaco de pan.
De pan, de pan
O VELLO E O SAPO - C1 Fa# m
Los Tamara
Da aldea lonxana fumegan as tellas;
Detrás dos petoutos vai póndose o sol;
Retornan prós eidos coa noite as ovellas
Tiscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pao de sanguiño,
O monte atravesa de cara ó pinar.
Vai canso; unha pedra topóu no camiño
E nela sentóuse pra folgos tomar.
-¡ai! -dixo-, ¡qué triste!
¡qué triste eu estóu!
I on sapo, que oía,
Repuso: -¡cro, cro!
¡ás ánemas tocan! ... tal noite como ésta
Queimóuseme a casa, morréume a muller;
Ardéume a xugada na corte, i a besta,
Na terra a semente botóuse a perder.
Vendín prós trabucos bacelos e hortas
E vou polo mundo de entón a pedir;
Mais cando non topo pechadas as portas
Os cans sáienme a elas e fanme fuxir.
- canta, sapo, canta;
Tí i eu ¡somos dous! ... -
I o sapo choroso,
Cantaba: -¡cro, cro!
Soliños estamos entrambos na terra.
Mais nela un buraco tí alcontras i eu non;
A ti non te morden os ventos da serra,
I a min as entranas i os ósos me rón.
Tí, nado nos montes, nos montes esperas,
De cote cantando, teu térmeno ver;
Eu, nado entre os homes, dormendo entre as feras,
E morte non hacho, si quero morrer.
-xa tocan ... recemos,
¡que dicen que hai dios! ...-
El reza, i o sapo
Cantaba: -¡cro, cro!
A noite cerraba, i o raio da lúa
Nas lívidas cumes comenza a brillar;
Curisco que tolle nos álbores brúa
I escóitase ó lexos o lobo oubear.
O probe do vello cos anos cangado
Erguéuse da pedra i o pau recadóu;
Viróu para os ceos o puño pechado,
E cara ós touzales rosmando marchóu ...
Cos ollos seguíndoo
Na escura estensión,
O sapo quedouse
Cantando: ¡cro, cro!
QUIXERA SER UN POETA - Re m
Los Tamara
Pregunteille a un mariñeiro
De que estaba feito o mar
Respondeu que de tres cousas
De auga, de mortos e sal
A auga lla dan os rios
A terra os mortos lle da
A sal formase coas baguas
De nenos, orfos e nais
A sal formase coas baguas
De nenos, orfos e nais
Quixera ser un poeta
Igual que foi Daniel
Por defender a sua terra
Mui lonxe dela morreu
Quixera ser un moneco
Dos que pintou Daniel
Pra criticar os caciques
O mesmo que fixo el
Onde te alcontras poeta
Que Sol ves amañecer
Que lebranzas te levaches
Que pobo te veu nacer
Estou cheo de recordos
Do meu pequeño pais
Sinto orgullo do meu pobo
Inda se lembre de min
Sinto orgullo do meu pobo I
Inda se lembre de min
RECORDO - Reb m
Los Tamara
Ala na alta noite que todo e silêncio
Mentras todos dormen, mociños e vellos
Cando a branda chuvia caendo do ceo
No chan asomella camiñar de espectros
Cando tumba o trono e bruan on ventos
Polas taboas vellas xunto do meu leito
Pensando en teus ollos e teus roxos beizos
Eu non sei que sinto dentro do meu peito
Soio sei que entonces
Meus ollos despertos cobrense de baguas
Pensando que lexos
Muy lexos, ainda, me alcontro do ceo
Que lonxe mui lonxe o meu pensamento
Camiña buscando algo que non teño
Da luz morticeira co vago destelo
Nas brancas paredes refrexada vexo
Tua imaxen divina, imaxen que eo creio
Do anxel da guarda velando o meu leito
Mollado nas baguas que os ollos verteron
Un escapulario da mai do carmelo
Nas mans atopeime recordo pimeiro
Que do teu cariño conservo no peito
Sorrindo parece que a virxen do ceo
Miroume un istante
E o ver canto peno
Espera me dixo co seu douce acento
Espera mui lonxe repiteu un eco
I alo no camiño da cruña dereito
Seu dolce recordo gardeilo no seo
Sequei os meus ollos, calaron os ventos